اشارتی به معمای گاز نداشتن روستاهای سرخس

اشارتی به معمای گاز نداشتن روستاهای سرخس

همانطور که می دانید و در گزارش تلویزیونی بالا هم که از سیمای مرکز خراسان رضوی پخش شده مشاهده کردید درست پس از 38 سال از آغاز گازرسانی شهر سرخس در زمستان 1359.ش و 35 سال از آغاز به کار پالایشگاه شهید هاشمی نژاد خانگیران در بهمن 1362.ش از حیث تعداد روستاها، هنوز هم 50 درصد از روستاهای بخش مرکزی و 70 درصد روستاهای بخش مرزداران از لوله کشی گاز بی بهره اند.

مردم این آبادی ها طی این سه چهار دهه هزینه های هنگفتی بایت تهیه نفت پرداخته اند، هزاران ساعت وقت شان در صف گرفتن نفت و کپسول گاز تلف شده و برای دستیابی به آنجه که حق مسلم آنان است و به ناحق از آنان دریغ شده همچنان ناکام مانده و بسی حسرت خورده اند.

 فراتر از آن وقتی مردم سرخس می بینند گاز تولیدی در این شهرستان در 6 استان کشور و هزاران شهر و روستا که جمعیتی فراتر از 13 میلیون نفر را در خود جای داده مورد استفاده قرار می گیرد و از دورترین روستاها از کویر بردسکن و خراسان جنوبی گرفته تا دل جنگل های گلستان و مازندران از آن بهره مند می باشند حق دارند که خود را ناکام دانسته و احساس کنند مورد تحقیر و توهین قرار گرفته اند.   

بی بهره ماندن روستاهای سرخس از گازرسانی به ویژه روستاهای پرجمعیتی همچون شیرتپه، سنگر، قوش سربوزی و غیره قطعاً "دلایل ناموجه" بسیاری داردکه از آن جمله می توان به بی مسئولیتی متولیان برنامه و بودجه استان در پرداختن به الزامات توسعه روستایی در شهرستانی که نقش بی بدیلی در تأمین انرژی 6 استان کشور را دارد تا بهانه هایی همچون نبود امکانات فنی لازم و نداشتن توجیه اقتصادی از سوی شرکت گاز استان و گازرسانی شهرستان سرخس، کم کاری و بی توجهی مسئولین امور شهرستان از نمایندگان ادوار مختلف مجلس گرفته تا فرمانداری و بخشداری ها اشاره کرد. دستکم در یک مورد که خودم دلیل آن را جویا شدم همان سخنان کلیشه ای همیشگی را شنیدم که گازرسانی به بسیاری از روستاهای شهرستان سرخس امکانات فنی لازم و توجیه اقتصادی ندارد، امری که بهانه ای بیش نیست.


بلی اگر مقصود روستاهای کم جمعیتی مثل قره قیطان، پل گزی و بغبغو در حاشیه رود کشف و یا آبادی های پراکنده و کوهستانی همچون درخت بید علیا و سفلی، جهانگیر، یکه بید و غیره باشد این دلیل ممکن است قابل قبول باشد ولی روستاهای حاشیه رود سرخس از آصف اباد گرفته تا شیرتپه چطور؟ روستاهایی که بیشتر آنها دارای جمعیت قابل توجه و گاه بالای 3 هزار نفر دارند، در سرزمینی هموار قرار گرفته، نزدیک به هم هستند و از همه مهم تر اینکه در همان محدوده و در مجاورت برخی از این روستاهای مرزی (مثل چاه شماره 7 روبروی دولت آباد) چند حلقه چاه گاز شیرین بیش از سه دهه است گاز را استخراج کرده و به پالایشگاه منتقل می کنند و هنوز هم در آرزوی گازرسانی آبادی شان هستند.

خوب است مسئولین مربوطه به نقشه شبکه گازرسانی به 6 استان خراسان رضوی، خراسان جنوبی، خراسان شمالی، سمنان، گلستان و مازندران که در اتاق کارشان نصب شده نگاهی بیندازند و ببینند چطور امکانات فنی و توجیه اقتصادی برای گازرسانی به هزاران شهر و روستا در دهها شهرستان این 6 استان مهیا بوده وفقط این روستاهای سرخس به ویژه روستاهای پرجمعیت نوار مرزی آن است که در طول این سه چهار دهه مشمول نبود امکانات فنی و یا نداشتن توجیه اقتصادی شدند؟!

بهانه برای نرساندن گاز به این دسته از روستاهای شهرستان سرخس آن هم بعد سی چهل سال درست داستان شخصی است که روزی همسایه اش برای گرفتن طناب به طور امانت به در خانه اش آمد و او گفت طنابم را لازم دارم. همسایه گفت چکارش داری؟ گفت میخواهم رویش گندم پهن کنم! همسایه اش با تعجب گفت مگر می شود روی طناب گندم پهن کرد؟! و او پاسخ داد: بلی وقتی بخواهم بهانه کنم می شود. نبود امکانات فنی لازم و یا نداشتن توجیه اقتصادی برای گازرسانی به روستاهای حاشیه رود سرخس هم از همین دست بهانه هاست و بس.

ولی اگر از همه اینها بگذریم به نظر من دلایل مهم تری در این امر مهم و بسیاری از مشکلات عمومی شهرستان سرخس در میان است که فعلاً بنا ندارم به آنها بپردازم. فعلاً به اشارتی طنزگونه اکتفا می کنم و شرح این هجران و این خون جگر را به مجالی دیگر حوالت می دهم، البته اگر مجالی فراهم شود:
 لطفاً به گیرنده های خود دست نزنید اشکال از بیننده است!

دوستان در پرده می‌گویم سخن
گفته خواهد شد به دستان نیز هم

علی اصغر نامی
جمعه 21 دیماه 1397
مشهد

این متن را اگر می‌پسندید، لطفاً برای دیگران هم ارسال کنید.

 https://telegram.me/sarakhsgramساريكا: كليپ اظهارات دادستان سرخس در سرخسگرام وجود دارد.

خبرگزاری ساریکا...